Bracelli

La gh'èa l'ombra da pògo

'nt'a banchina de prèa sot'àa ca.

L'aia fresca 'nzà la smorsàva

Er calòe d'o sò che,pè òe,

i èa picà sòrve ae ciàpe.

E lu,lì assetà,

o sigào 'n bòca,a berèta 'n testa,

o giulèco apèna despuntà...

Lente bocà de fume,squasi cadensà

i zugàvo per l'àia ensème ai sè pensèi

e 'nsème a lòo i se desfàvo.

La gh'èa tuti i arècordi,i  pantàssi,

o travàvagio de tanti ani, e privassiòn,

ente quèi momenti de silensio e de pase.

La gh'èa tuta a sè vita

Che cian cianìn l'andàva via...

Ent'a facia assuta,

brusà dao sò, sorcà dae rughe,

solo i òci turchin i èo vivi;

anca svègi e atènti a sbirciàe

òmi sfarcà dae còrbe 'n còlo

e dòne sfeguà dae panèe 'n testa.

E lu, aòa,i vedeva ciàe tante cose

Che da zòve i ne pòdeva càpie.

Aòa, 'nsème ar fume griso d'o sigàa,

o solito pensèo gramo,amào:

perché a vita la scapa cossi alèsta?

perché ' r galo i ne vè ciu cantàe?

 

Armando Bonazzi